குரு - சீடன் எதுவாக இருக்க ஆசை ?
இறைவனின் அன்புக்கு உரியவர்களே!
ஒரு ஊரில் ஒரு முனிவர் இருந்தார். அந்த முனிவரிடம் ஒரு சீடன் ஒருவன் இருந்தான். அந்த சீடனுடைய வாழ்நாள் லட்சியமே தன்னுடைய வாழ்நாள் முழுவதும் இந்த குருவுக்கு சீடனாக இருக்க வேண்டும் என்பதுதான். அந்த குரு என்னவெல்லாம் சொல்வாரோ, அவை அனைத்தையும் வேத வாக்காக கடைபிடிப்பான். அந்த குரு, இதைச் செய் அதைச் செய் என்று எதைக் கூறினாலும் அந்த சீடன் உடனே செய்து விடுவான். குரு தனக்காக உயிரைக் கொடுக்கச் சொன்னால் கூட, அவன் உயிரைக் கொடுத்து விடுவான். அந்த அளவுக்கு அந்த ஒரு குருவின் மேல் ஒரு பற்று அவனுக்கு. அவருடைய வாழ்நாள் லட்சியமே அந்த குருவுக்கு சீடனாக இருப்பது. அந்த குருவும், அந்த சீடனை தன்னுடன் தங்க வைத்து அவனுக்கு அனைத்தையும் கற்றுக் கொடுத்தார். ஒரு கட்டத்தில் உனக்கு எல்லாத்தையும் சொல்லிக் கொடுத்து விட்டேன். இப்பொழுது கடைசியாக ஒன்று சொல்லி தரப்போகிறேன். அது என்னவென்றால், யாராவது ஒருவன் ஒரு நோய் என்று சொல்லி அவனிடம் வந்தால், அதற்காக நான் உனக்கு ஒரு செபத்தைச் சொல்லித் தருகிறேன். நீ அந்த செபத்தை உச்சரித்தால் அது எப்படிப்பட்ட நோயாக இருந்தாலும் உடனே குணமாகி விடும், என்று சொல்லி, அந்த ஜெபத்தை அவனுக்கு சொல்லிக் கொடுத்தார். செபத்தை சொல்லிக் கொடுத்த பின் அந்த குரு சீடனிடம், இனிமே நீ என் கூட இருக்க கூடாது. நீ என்ன விட்டு தள்ளி இருக்க வேண்டும். காட்டில் என் கூடவே இருந்தது போதும். இனி நீ மக்களோடு தான் இருக்கணும். ஆனால் நான் உனக்கு சொல்லிக் கொடுத்த அந்த ஜெபத்தை நீ எங்கேயாவது சொன்னால் நீ என்னுடைய சீடனாக இருக்க முடியாது. நீ சொல்லாமல் இருக்கும் வரைக்கும் தான் நீ என் சீடன். அந்த ஜெபத்தை சொல்லிவிட்டால் என்னுடைய சீடனாக இருக்க முடியாது என்று கூறினார். குருவின் சொல்படி அந்த சீடன் கிளம்பி சென்றான். அங்கே ஒரு கிராமம் இருந்தது. அந்த கிராமத்தில் கொரோனா தொற்றுநோய் போன்றதொரு மிகப்பெரிய தொற்றுநோய் நிலவிக் கொண்டிருந்தது. மக்கள் படுகின்ற துன்பங்களையெல்லாம் தன்னுடைய கண்களால் கண்டான். அங்கு நிறைய மக்கள் இறந்து கொண்டிருந்தார்கள். இதனைக் கண்டு பொறுமை இழந்த அந்த சீடன், தனது குரு கற்றுக்கொடுத்த ஜெபத்தை சொல்லி அந்த கிராமத்து மக்கள் அனைவரையும் காப்பாற்றினான்.
சில நாள்கள் கழித்து அந்த சீடன் குருவை சந்தித்தான். அந்த குருவை நோக்கி அவன் என்னை மன்னித்து விடுங்கள் நான் தங்களுடைய சீடனாக இருக்க வேண்டும் என நினைத்தேன். ஆனால், அந்த ஜெபத்தை என்னால் சொல்லாமல் இருக்க முடியவில்லை, மக்களின் அவல நிலையைக் கண்டு அந்த ஜெபத்தை நான் சொல்லிவிட்டேன் என்று கூறினான். அப்போது அந்த குரு சீடனை பார்த்துக் கூறினார், நீ எப்பொழுது அந்த ஜெபத்தை ஜெபித்தாயோ, அப்பொழுது நீ ஒரு சீடன் என்ற நிலையைக் கடந்து ஒரு குருவின் நிலையை அடைந்து விட்டாய், என்று கூறினார்.
இன்றைக்கு, இப்போது நம்மிடம் இருக்கக் கூடியதை, நாம் அறிந்ததை, நாம் தெரிந்து வைத்திருப்பதை, நம்மிடம் இருப்பதை, நாம் அடுத்தவரோடு பகிரும் போது மட்டுமே நிறைவைக் காண முடியும். எல்லாவற்றையும் சேர்த்து சேர்த்து வைத்திருப்பதனால் நாம் அனைத்தும் கொண்டவர்களாக இருக்கலாம். ஆனால் நம்மிடம் இருப்பதை அடுத்தவரிடம் பகிராத போது, அனைத்தும் இருந்தும் நாம் ஒன்றும் இல்லாதவர்களாகத் தான் நாம் இருக்கிறோம்.
ஆண்டவர் இயேசு கிறிஸ்து தன்னை சுற்றி இருந்த அந்த மக்கள் மீது பரிவு கொண்டார். அவர்கள் வழியில் பசியினால் மயங்கி விடலாம் என்று எண்ணம் கொண்டார். அவர்களது பசியைப் போக்க வேண்டும் என எண்ணினார். சீடர்களைப் பார்த்து இவர்களுக்கு உணவு கொடுங்கள் என்று கூறினார். அந்த சீடர்கள் அனைவரும் இயேசுவுடனேயே பயணிப்பவர்கள். இயேசுவுக்கு தெரியும் தன்னுடைய சீடர்களிடம் என்ன இருக்கிறது, என்ன இல்லை என்பது. தெரிந்தும் நம்மிடம் உணவு கொடுக்கச் சொல்கிறார் என்ற கேள்வி இயல்பாக அவர்கள் மனதில் எழுந்திருக்கலாம். ஆனால் அந்தக் கூட்டத்தின் மத்தியில் இருந்த சிறுவன் ஒருவன் தன்னிடமிருந்த இரண்டு மீனையும் ஐந்து அப்பங்களையும் அங்கு கொண்டு வந்தான். அந்த கொடுக்கக்கூடிய மனப்பான்மை என்று நம்மிடமும் இருக்க வேண்டும்.
நாம் நிறைய விஷயங்களை படித்து தெரிந்து கொள்கிறோம். நிறைய காரியங்களை சேர்த்து வைக்கிறோம். கற்றுக் கொள்வதும் சேர்த்து வைப்பதும் எதற்காக? நமக்காக என்று சொல்லுகிறோம். நம்மிடம் மட்டுமே குவித்துக் கொண்டிருப்பதால் என்ன நன்மை நடக்கப் போகிறது? இருப்பதை இல்லாதவரோடு பகிரும் போது மட்டுமே, நாம் சேர்த்து வைத்த பொருட்களுக்கான அர்த்தம் கிடைக்கிறது. நாம் சேர்த்து வைத்த செல்வங்கள் அனைத்துமே மதிப்பை கொடுக்க கூடியதாக, மகத்துவமானதாக மாறுகின்றது.
நம்மை சுற்றி இருக்கக் கூடிய செல்வங்களும் நமது உடமைகளும் நிலையானது அல்ல. இதையே பட்டினத்தார் இவ்வாறு கூறுவார்,
ஊருஞ் சதமல்ல,
உற்றார் சதமல்ல,
உற்றுப் பெற்ற பேருஞ் சதமல்ல,
பெண்டீர் சதமல்ல,
பிள்ளைகளும்சீருஞ் சதமல்ல,
செல்வஞ் சதமல்ல,
தேசத்திலேயாருஞ் சதமல்ல,
நின்தாள் சதங் கச்சியேகம்பனே.
என்கிறார் பட்டினத்தார்..
அதாவது
ஊரும் நிரந்தரமல்ல, உற்றாரும் நிரந்தரமல்ல, பெற்ற பெயரும் நிரந்தரமல்ல, கட்டிய மனைவி, பெற்ற பிள்ளை, கொண்டுவந்த சீர் எதுவும் நிரந்தரமல்ல இந்த உலகத்திலே... ஒன்றே ஒன்று நிரந்தரம் அது இறைவன் ஒருவனே...
நிரந்தரமான இறைவனைப் பற்றிக் கொண்டு நம்மிடம் இருப்பதை மற்றவரோடு பகிர இறைவன் அழைக்கின்றார். நாம் அனைவருமே ஆண்டவர் இயேசுவின் பிள்ளைகள். அவர் நம் அனைவருக்குள்ளுமாக இருந்து செயலாற்றிக் கொண்டிருக்கிறார். இதைத்தான் இன்றைய இரண்டாம் வாசகம் தெளிவாக எடுத்துரைக்கிறது. ஆண்டவர் இயேசுவின் பெயரால் எத்தனையோ இன்னல்களையும், எத்தனையோ துன்பங்களையும் சந்தித்தவர் இந்த பவுல். சந்தித்த துன்பங்கள் மத்தியிலும் அவர் ஆண்டவர் இயேசு கிறிஸ்துவின் மேல் அசைக்க முடியாத நம்பிக்கை கொண்டிருந்தார். அந்த நம்பிக்கையின் நிமித்தமாகத்தான், வாழ்வில் பலவிதமான இன்னல்களை ஆண்டவர் இயேசுவின் பொருட்டு அவருடைய நற்செய்தியின் படி தன்னுடைய வாழ்வை அமைத்துக் கொள்வதால், உருவாகக்கூடிய இன்னல்களை துணிவோடு ஏற்றுக்கொள்ளக்கூடிய ஒரு மனிதராக இருந்தார்.
மனிதர்களாகிய நாம் ஒவ்வொருவருக்குள்ளும் ஆண்டவர் இயேசு கிறிஸ்து உள்ளிருந்து செயலாற்றுகிறார். நமக்குள் இருந்து செயலாற்றேகின்ற இறைவனை நாம் கண்டு கொள்ளும் போது மட்டுமே, நம்மிடம் இருப்பதை அடுத்தவரோடு பகிரக் கூடியவர்களாக மாற முடியும். கடவுள் எங்கோ இருக்கிறார் என்று எங்கெங்கோ தேடிக் கொண்டிருப்பதை விட, நமக்குள் உறைந்திருக்கும் இறைவனை கண்டு கொள்வோம்.
இன்றைய நாளில், நீங்களும் நானும் அழைக்கப்படுகின்றோம். நமக்குள் உறைந்திருக்கும் இறை உணர்வை, இறையாட்சியின் மதிப்பீடுகளை, நாம் கண்டு கொள்ளும் போது மட்டும் தான் நாம் அடுத்தவர் மீது பரிவு கொள்ளக் கூடியவர்களாக மாறுவோம். நம்மிடம் இருப்பதை அடுத்தவரிடம் பகிர கூடியவர்களாக மாற முடியும். இருப்பதை இல்லாதவரோடு பகிர்ந்து கொள்வதற்கு இன்றைய நாளில் இறைவன் நம்மை அழைக்கின்றார். அழைக்கின்ற இறைவனது குரலுக்கு செவி கொடுத்தவர்களாய், நாமும் ஆண்டவர் இயேசுவின் மீது அசைக்க முடியாத நம்பிக்கை கொண்டவர்களாய், நமக்குள் உறைந்திருக்கும் இறைவன் உணர்த்தும் உண்மையை உணர்ந்து கொண்டு, நம்மிடம் இருப்பதை இல்லாதவரோடு பகிர்வோம்.
அதற்கான அருளை வேண்டி இணைவோம் இந்த திருப்பலியில்.
அருமை.. அருமை..
பதிலளிநீக்கு